Rozdział 29

Witajcie kochani :)

Przeczytajcie!!!

Tak, wiem.. po raz kolejny nie było mnie tu ponad dwa miesiące. Nie mam zamiaru przychodzić z żadnym głębszym wyjaśnieniem, bo najzwyczajniej nie ma sensu. 

Z racji tego, że rozdziały pojawiają się tak rzadko rozmyślam nad usunięciem bloga, gdyż i tak jestem tu tyle co nic.

Mój drugi pomysł jest taki, żeby przekształcić bloga w coś nowego. Mam na myśli podobną fabułę, ale zmianę pewnych rzeczy, które z perspektywy czasu zrobiłabym zupełnie inaczej. Wtedy zapewne poświęciłabym dużo więcej czasu na pisanie, gdyż byłoby to coś większego (przynajmniej dla mnie hahah ) 

Co o tym myślicie? Pierwsza czy druga opcja? Proszę Was, dajcie znać co o tym myślicie :)

See you soon, ilysm!

***

Katlin

Po raz piętnasty wybierałam numer Caroline. Niestety, każde połączenie skrupulatnie odrzucała. Wiedziałam jednak, że w końcu podniesie słuchawkę. Zbyt dobrze ją znałam.

- Halo?- odezwała się lodowatym tonem kiedy w końcu zdecydowała się ze mną porozmawiać.

- Czy możemy się spotkać?- zapytałam prosto z mostu.

- Nie- odpowiedziała.

- Proszę, to naprawdę ważne- powiedziałam płaczliwym tonem. Sama nie do końca wiedziałam nawet skąd takowy się u mnie wziął.

- Justin kopnął Cię w tyłek i chcesz się pogodzić? Tak nie będzie moja droga- podniosła ton o kilka oktaw.

- Muszę Ci coś powiedzieć i nie obchodzi mnie to jak się traktujemy.

- Równie dobrze możesz to powiedzieć przez telefon..

- Nie mogę- upierałam się.

- W takim razie spierdalaj, Katlin. Ja naprawdę nie chcę Cię znać- powiedziała zrezygnowanym tonem po czym rozłączyła się, a we mnie coś pękło. Jej słowa sprawiły, że moje serce zostało podzielone na pierdyliard maleńkich kawałeczków. Chyba nie muszę mówić, że rozpłakałam się jak małe dziecko. Rozumiem, że to co zrobiłam było paskudne. Doskonale zdaję sobie sprawę z tego, że kochała Justina najbardziej na świecie. Zrozumiałam swój cholerny błąd. Tylko nie spodziewałam się, że konsekwencje będą aż tak bolesne.

***

- Katlin, co się stało wczoraj wieczorem?- zapytała mama z troską w głosie podczas wspólnego porannego posiłku.

- Nic- mruknęłam dłubiąc widelcem w zimnej już jajecznicy.

- Córciu, wiesz, że możesz powiedzieć mi o wszystkim, prawda?- pogłaskała mnie po policzku.

- Wiem, mamo- uśmiechnęłam się, po czym wstałam od stołu i zaczęłam zbierać się do wyjścia.

- Nawet nie tknęłaś śniadania.

- Nie mam apetytu- mruknęłam i wyszłam z domu. Ku mojemu zdziwieniu pod domem czekał na mnie, nie kto inny jak Max. Nawet nie wyobrażacie sobie mojej radości, kiedy go ujrzałam.

- Cześć Słońce- przywitał mnie przekochanym przytulasem.

- Hej- uśmiechnęłam się.

- Jak się trzymasz?- zapytał, po czym oboje wsiedliśmy do jego auta.

- Jest w porządku- odpowiedziałam szczerze.

- Naprawdę?- zapytał z niedowierzaniem.

- Tak. Nie będę rozpaczać po chłopaku z którym byłam niecałe dwa tygodnie, to nie ma sensu.

- Masz rację. Dzwoniła wczoraj do mnie Car- wypalił.

- Wiedziałam, że nie przyszedłeś po mnie bez powodu!

- Martwię się o Was. Wasza dwójka była nierozłączna.

- Dobrze powiedziane, była. Na dzień dzisiejszy mam spierdalać- powiedziałam cicho. Łzy ponownie napłynęły do moich oczu.

- Znasz ją, mówi ostre słowa, których żałuje.

- Wiem też, że nie odpuści.

- Ona potrzebuje Cię w swoim życiu tak bardzo jak ty jej- czy on naprawdę chciał się ze mną wykłócać o moja byłą najlepszą przyjaciółkę?

- Proszę Cię Max, nie rozmawiajmy o tym, dobrze? Skoro dla Caroline jest to rozdział zamknięty, to niech tak będzie. Wiem, co zrobiłam i zdaje sobie z tego sprawę. Teraz czas na konsekwencje.

- Obie przesadzacie- przewrócił oczami- Całe wy.

- Tak w ogóle to skąd wiedziałeś, że zerwałam na dobre z Justinem?- zapytałam oświecona faktem, że nie rozmawiałam z nim wczoraj, pomijając niefortunnego smsa.

- Przyszedł do mnie się wyżalić.

- Co?

- No tak.

- Opowiedz mi wszystko ze szczegółami- zarządziłam chętna do wysłuchania naszej sytuacji z perspektywy Justina.

- Zależy mu na tobie, tak samo jak tobie na nim. Nie przyznacie tego, ale ja to zauważam.

- Niby po czym?- oburzyłam się.

- Oczach, Skarbie. Wyrażają to, co ty starasz się ukryć.

- Pierdolenie o Szopenie- wywróciłam oczami. Naiwna myślałam, że moja przygoda z Justinem zakończyła się na dobre.  

- Jeszcze się przekonamy kto tu miał rację- chłopak puścił mi oczko, po czym oboje, w stosunkowo dobrych humorach, udaliśmy się na lekcję.

***

Dzień w szkole minął mi dość szybko. Być może stało się tak dlatego, że po raz pierwszy od dawna zaczęłam uważać na lekcjach i starannie wszystko notować. Uwierzcie mi, da się. Zmianę moich dotychczasowych przyzwyczajeń nie wywołała moja przemiana wewnętrzna, ani nic z tych rzeczy- zwyczajnie nie miałam do kogo się odezwać. Odniosłam wrażenie, że wszyscy moi „przyjaciele”, oczywiście z wyjątkiem Maxa, odwrócili się ode mnie na dobre, ponieważ nie wysilili się nawet odpowiedzieć banalnego „część”. Nie wspomnę już o Justinie, który unikał mojego spojrzenia jak ognia. Tak bardzo jak chciałam, aby odezwał się do mnie, tak wiedziałam, że teraźniejsza sytuacja jest dobra dla nas obojga. Nie pasujemy do siebie i naprawdę nie wiem, jak mogliśmy pomyśleć, że jest inaczej.

- Potrzebujesz podwózki?- z zamyślenia wyrwał mnie głos Chloe.

- Nie, dzięki- mruknęłam wychodząc poza bramy szkoły.

- Rozmawiałam z Justinem- wypaliła.

- Co?- nie udało mi się ukryć zdziwienia- O czym?

- Naprawdę nie wiesz?- zapytała z pokrzepiającym uśmiechem- Chodź, podwiozę Cię do domu i wszystko Ci opowiem.

- Tyle, że ja chyba nie chcę tego usłyszeć..- mruknęłam zgodnie z prawdą. Jakim cudem miałam iść do przodu jeśli co chwila ktoś stawał mi na drodze z ogromnym telebimem mówiącym „Uwaga! Nowe wieści o Justinie!”

- Daj się chociaż namówić na podwózkę. Wiem przecież, że nienawidzisz chodzić.

- Naprawdę dziękuję, ale może innym razem- uśmiechnęłam się sztucznie, po czym jak najszybciej udałam się w stronę domu. Nie miałam ochoty rozmawiać z Chloe. Dla mnie była skreślona na zawsze.

                     Droga powrotna ze szkoły nie zajęła mi tak dużo czasu jak się spodziewałam. Być może stało się tak dlatego, iż cała drogę uparcie myślałam o brązowookim brunecie. Nie mam pojęcia dlaczego ten chłopak nie mógł wyjść z mojej głowy!

- Hej, Kait!- kiedy męczyłam się z zamkiem od drzwi usłyszałam, że ktoś mnie woła.

- Niee..- mruknęłam niemalże bezgłośnie, po czym ze sztucznym, ale za to szerokim uśmiechem odwróciłam się w stronę przybysza. Osoba, która stała przede mną była najmniej spodziewaną się przeze mnie osobą w tamtym momencie.

- Co?- odpowiedziałam chłodnym tonem.

- Jak się trzymasz po.. no wiesz?

- Nie udawaj, że Cię to obchodzi Harry- wypaliłam.

- Czemu jesteś taka niemiła?- zapytał udając zdziwienie.

- Kurde- zaczęłam starannie dobierając słowa- Zraniłam Cię bardzo mocno. Niestety pewne sprawy rozumiemy dopiero po fakcie. Nie ważne jest czy żałuje tego co stało się pomiędzy mną a Justinem. Istotne natomiast jest to, że mścisz się na mnie na każdym możliwym kroku. Zawiniłam i otwarcie przyznaję się do tego, ale ty będąc mężczyzną powinieneś przyjąć to na klatę, a nie szukać sposobu jak mi dopiec, uderzyć w czuły punkt. To jak potraktowałeś mnie u Maxa było przegięciem, jednak twoje pojawienie się tu dzisiaj pod moimi drzwiami z zapytaniem jak się czuję po zerwaniu z chłopakiem to istne apogeum. Zachowujesz się jak dziecko, Harry- po minie mojego ex mogłam się domyślić, że był zaskoczony moim słowotokiem. Wiedziałam też, że miałam rację. Znałam go zbyt długo.

- Wiesz co?- zaczął niepewnie- Może i masz rację, może i mszczę się na tobie za to co zrobiłaś nie tylko mi, czy Caroline, ale również sobie. Tak Katlin! Czy ty nie widzisz jak bardzo zmieniło się twoje życie odkąd Justin zajmuje w nim jakąś część?

- Czemu to robisz?- zapytałam roztrzęsiona. Jedynym plusem w tej sytuacji było to, że wreszcie uporałam się z otwieraniem drzwi. Brawo, Kat! Ale z Ciebie bystrzacha!

- Co masz na myśli?- zapytał doskonale wiedząc o co mi chodzi.

- Dlaczego, do  cholery, zachowujesz się w ten sposób względem mnie? Najpierw traktujesz mnie jak śmiecia, a po chwili przychodzisz i pytasz się ‘jak się czujesz?’ z udawaną troską. Daj spokój z tym! Wystarczy tych gierek. Nie zachowujmy się jak rozwydrzone bachory i jeśli mamy się rozstać zróbmy to raz i w spokoju.

- Przepraszam, ok? Po prostu wciąż nie dochodzi do mnie to co zrobiłaś! Zdradziłaś mnie z osobą, której szczerze nienawidzę.

- Tak, wiem. Chyba nie było okazji zrobić tego na spokojnie. Ja też przepraszam. Z całego serca- powiedziałam i przytuliłam się mocno do bruneta. Zaskoczyłam tym nie tylko jego.

- Zawsze będę Cię kochać, Katlin- szepnął Harry, po czym odszedł.

                     Siedziałam na kanapie w salonie zajadając się moimi ulubionymi lodami o smaku wanilii. Dodatkowo zabrałam się za nadrobienie wszystkich zaległości ze szkoły. Biorąc pod uwagę fakt, że od września nie zajrzałam do książek prawie wcale trochę mi się tego nazbierało. Napisałam nawet do największego kujona z prośbą o notatki i listę zadań do zrobienia. Tak, macie rację. Katlin postanowiła skupić się na sobie. Miałam ochotę przybić sobie piątkę, serio. Nie wiem jakim cudem znalazłam tak dużą motywację, ale w każdym razie, udało mi się i byłam z siebie bardzo dumna! Niestety, nie dane było mi cieszyć się chwilą, ponieważ stan idealnego skupienia przerwała moja kochana rodzicielka, która weszła do domu robiąc ogromny hałas.

- Katlin, Kochanie. Jak się masz?- zaćwierkotała wyraźnie szczęśliwa.

- W porządku- oblizałam łyżkę, po czym odłożyłam ją kończąc całe opakowanie moich ulubionych słodyczy- A ty?

- Byłam dzisiaj na pierwszym USG. Zaraz pokażę Ci zdjęcia- zaczęła szukać ich w swojej ogromnej torebce. W tamtym momencie zostałam porządnie kopnięta w tyłek. Zupełnie zapomniałam o tym, że moja mama jest w ciąży! Na moment zrobiło mi się słabo.

- Już nie mogę się doczekać- pisnęłam z udawanym entuzjazmem.

- Nie musisz udawać- mruknęła moja rodzicielka kończąc poszukiwania- Wiem, że nie jest Ci to na rękę i całkowicie to rozumiem. Jedyne o co Cię proszę w kwestii tego dziecka to akceptacja.

- Wiem, mamo. Będę robiła co w mojej mocy żeby jakoś się z tym oswoić- wstałam i mocno ją przytuliłam- Pokarz mi te zdjęcia- uśmiechnęłam się- Znasz już płeć?- zapytałam szczerze zaciekawiona. Zadowolona stwierdziłam, że rozmowa zaczęła nam się kleić. Ponad godzinę siedziałyśmy i dyskutowałyśmy na temat naszego dzidziusia.

- Mamo- zaczęłam niepewnie- Co z ojcem?

- Właściwie to muszę Ci coś powiedzieć… - proste sformułowanie sprawiło, że przeszły mnie dreszcze. Doskonale wiedziałam, że jeśli takie słowa padają z ust mamy to za chwilę usłyszę coś szokującego- Widuję się z Mattem.

- Masz chłopaka? Żartujesz sobie ze mnie w tym momencie?- przepraszam Was bardzo, ale JA byłam sama.

- Kochanie, znamy się od 3 lat..

- Zdradzałaś ojca przez tak długi czas?- krzyknęłam tracąc cierpliwość.

- Oczywiście, że nie! Mam na myśli fakt, iż jest to przemyślana decyzja.

- Zaraz, zaraz…- próbowałam się uspokoić jednak niezbyt dobrze mi to wyszło- Co ty próbujesz mi powiedzieć?

- Matt zamieszka z nami. Od przyszłego miesiąca- powiedziała, a mnie zatkało. Na szczęście po chwili mi przeszło.

- Może będzie jeszcze spał w twojej i taty sypialni?- krzyknęłam ile sił w płucach. Do oczu napłynęły mi łzy. Co ta kobieta  wyprawiała?

- Nie, nie będzie. Planujemy remont. Ekipa wchodzi w przyszłym tygodniu.

- Kiedy zamierzałaś mi o tym powiedzieć, hmm?- stanęłam podpierając ręce na biodrach- Dlaczego ustaliłaś wszystko bez konsultacji ze mną!?

- Przykro mi Katlin, ale Maluch musi mieć ojca i szczęśliwą rodzinę. Nie mam zamiaru dyskutować z tobą na ten temat- powiedziała, po czym szybkim krokiem wyszła z salonu i udała się do sypialni. Myślałam, że coś zniszczę. Nie myśląc zbyt wiele chwyciłam telefon wraz z słuchawkami i udałam się na cmentarz, do taty.

                     Siedziałam cała zapłakana trzęsąc się z zimna. Mimo iż klimat naszego miasta był gorący, dla mojego przemęczonego organizmu wydawał być się co najmniej Grenlandią. Opuchniętymi oczami spojrzałam na zegarek. 04.43.

- Tato- chlipnęłam po raz ostatni wstając z ziemi, na której przesiedziałam całą noc- Pamiętaj proszę, że kocham Cię bardzo mocno. Żaden Matt tego nie zmieni. Dla mnie liczysz się tylko ty. Nikt nie zastąpi mi prawdziwego ojca- łzy ponownie popłynęły po moich policzkach. Nie wiem dlaczego, ale po prostu nie mogłam ich powstrzymać. Nie przedłużając pożegnania powolnym krokiem udałam się w stronę domu. Nie chciałam tam wracać, ale nie miałam innego wyjścia.  Od niechcenia poruszałam kończynami wlokąc się niemiłosiernie. Być może to sprawiło, że nie zauważyłam kiedy przed moimi oczami ukazało się czarne Audi R8.  Możecie wziąć mnie za głupią, ale weszłam pod nie. Tak po prostu. Nie zrozumcie mnie źle- nie chciałam się zabić. Najnormalniej w świece zagapiłam się w niebo, przez co nie zauważyłam, że wchodzę na drogę. W pierwszej chwili nawet nie zauważyłam kto jest za kierownicą.

- Katlin, cholera, czy ty zawsze musisz coś wywinąć?- krzyknęła wściekła Caroline. Wyobraźnie sobie tylko mojego pecha, że wśród wszystkich osób w Jacksonville ja trafiłam akurat na nią.

- Co?- zapytałam wyjmując z uszu słuchawki.

- Nic, Kretynko. Gdzie ty byłaś całą noc? Wszyscy Cię szukamy! Twoja mama obdzwoniła nas wszystkich. Co się stało? Nie wspomnę już o tym, że weszłaś mi pod koła! Miałaś szczęście, że byłam czujna i zdążyłam zahamować!

- Nie ważne, Car. Ciebie już to nie interesuje.

- Okej, niech Ci będzie- spojrzała na zegarek- Jest po piątej. Jedziemy do mnie się ogarnąć, a potem do szkoły. Jasne?

- Trafię do domu, naprawdę.

- Nie ma gadania- zaczęła dosłownie wpychać mnie do samochodu- Przyjacielem nie jesteś od święta- mruknęła, po czym posłała mi uśmiech warty milion dolców. Nie mogłam go nie odwzajemnić. 

***

Jeśli przeczytałeś, zostaw komentarz :))